innerTeacher – Johan Laforce

Levend boek

_ NonDeKNETTER wa heb’k geluk _
En wij, veel andere mensen, maar denken dat ‘het geluk’ niet aan je kant staat.

Nou, nou, ga er maar eens lekker voor zitten om onderstaand (geluks)verhaal te lezen.
Kopje koffie, thee of een borreltje erbij en… ga je verbazen wat het geluk mij toebrengt.

En nee, in eerste instantie zag ik dat zeker niet. Nee, dat kon ik (nog) niet zien.
Ben je er klaar voor? Goed dan. Lees het verhaal uit onderstaande ‘levensboek’ van Johan Laforce.

__ Mijn verhaal naar een minder risicovol leven __

Begin november 2023 ben ik terug gekomen van 5 weken klussen in Frankrijk.
In de laatste 2 weken daar ben ik permanent geplaagd door een pittige hoofdpijn.
But… what the hell, F–K it, we gaan ‘gewoon’ door.

Op 21 december 2023 had ik er genoeg van en heb de hulp ingeroepen van de huisarts.
Het was een jonge vervangende huisarts die mij ontving.
Zij nam mij serieus en heeft, meteen in de ochtend, bloed afgenomen om dit te laten onderzoeken. Net na de middag was de uitslag terug. Conclusie; géén ontstekingen. Maar wat nu?

Ze maakte meteen een SPOED doorverwijzing naar een reumatoloog in MMC Eindhoven.

22 december, nog geen dag later, kon ik om 13:45 uur al terecht.
Maar eerst was het nodig om een echo van mijn hoofd te laten maken in MMC Veldhoven (12:45 uur).

Daarna in MMC Eindhoven:
Lichamelijk onderzoek. Röntgenfoto’s. CT scan. En weer bloedonderzoek.
– De CT scan zou eerst pas midden januari 2024 kunnen plaatsvinden. Eerder was er géén plaats, zo werd gezegd.
Dat KON ABSOLUUT NIET volgens die arts. Hij pleegde even een belletje naar die afdeling en ik kon meteen doorlopen. CT scan méteen klaar. Na de CT scan meteen door naar bloedafname. Het bloed is ook meteen geanalyseerd en doorgegeven aan de arts.

De arts vertelde, dat vanuit zijn vakgebied, niets te vinden was wat niet klopte.
Op zich goed nieuws dus.
Ik kreeg wel meteen een SPOED doorverwijzing naar een Neuroloog in MMC Veldhoven.
Yep, EIND januari de afspraak. Oh nee, maar dat kan niet!!!
Meteen weer een telefoontje erachter aan en het werd 4 januari 09:15 uur bij de Neuroloog.
Na het gesprek werd om 11:20 uur een hartfilmpje gemaakt.

De dag erop, 5 januari om 10:45 uur, een Duplex onderzoek van hoofd en nek (Echo – Doppler).
Op 9 januari een MRI + MRA scan van hoofd en nek.
Ik heb, op een paar minuten na, 1 uur in die tunnel gelegen!! Dus werd er zéér grondig te werk gegaan.

18 januari mocht ik de uitslag verkrijgen via de neuroloog.
Er zaten 9 dagen tussen de MRI + MRA de uitslag omdat de gegevens eerst geanalyseerd moesten worden.
Conclusie van de onderzoeken:
De rechter halsslagader zit voor 80% dicht met een prop Cholesterol.
En dan vooral het gedeelte van de slagader wat naar de hersenen gaat.

Ik kon kiezen wat er verder ging gebeuren.
1. We houden het onder controle met medicijnen. “Je kan er 100 jaar mee worden, zonder verdere problemen” zo werd gezegd.
2. Er volg een operatie die wel veel meer risicovol is.

Ik kies voor 2, de operatie. Daarmee kan ik dan wel 120 worden.
En wat niet meer als prop in die slagader zit kan ook geen probleem meer veroorzaken.

Maar even iets anders. Ze zeggen “Ongeluk komt nooit alleen”.
Op 19 januari 2023 rijd er iemand vol in de linkerzijdeur van mijn auto terwijl ik aan het keren ben op een kruispunt.
Conclusie: Auto Total Loss.
Volgens de verzekering ben ik fout omdat ik met een speciale verrichting bezig ben.
Bijkomend feit is dat de auto op 7 februari APK gekeurd moest worden. Het stond hierbij al voor 90% vast dat deze NOOIT meer door de keuring zou komen!
Geluk bij een ongeluk? Was het nodig dat ik éérst een andere auto zou hebben.

Op 25 januari koop ik een nieuwe/oude auto in Harderwijk.
Een Mitsubishi Space Wagon – 2.4 GDI GLXi 7 persoons, Airco, Trekhaak en Cruise control. Bouwjaar 2003.
SUPERAUTO. Deze zal mij, en mijn gereedschap, begeleiden op mijn reizen naar binnen- en buitenland (naar VerWegistan-waar-dan-ook 😉

Oké, gaan we verder met het lichamelijk gebeuren.
Meer lichamelijk onderzoek door de assistent huisarts brengt tevens aan het licht dat mijn maag mogelijk al jaren geïnfecteerd is met de Helicobacter pylori bacterie die, potentieel, kanker kan verwekken.
Gaan we die ook aanpakken met een kuur in afwachting van het vervolg m.b.t. de halsslagader.

Op 5 februari krijg ik een informatief gesprek bij chirurgie.
Drie dagen later op 8 februari een Pre-operatieve screening.

Als ik inlog op mijn dossier en afspraken bekijk bij MijnMMC, zie ik staan dat de operatie gepland is op 23 februari.

Ik besluit het ervan te nemen en nog lekker te gaan relaxen.
Op 6 februari ga ik naar de sauna en… SHIPS… loop daar een fikse verkoudheid op met hevige aanhoudende hoestbuien.
De hoestbuien beginnen mij zorgen te maken m.b.t. de operatie. Na overleg met de Pre-operatieve screening hoeft dat geen probleem te zijn bij, of na, de operatie.
Ik ben, nog steeds, niet gerust bij dat idee.

Een week voor de 23ste zie ik bij MijnMMC dat de operatie ineens verplaatst naar 28 februari.
BALEN. Maar dat zal wel een reden hebben.

Op 23 februari krijg ik een mail ( toeval? 23 februari? ):
. Geachte heer J.M.A.A. Laforce
. U wordt op 28-02-2024 verwacht in Máxima MC locatie Veldhoven.
. U mag zich melden op afdeling NOA, routenummer ENZOVOORT.
. Een werkdag voor de opname ontvangt u in de middag (na 14:00 uur) een SMS en een E-mail van de verpleegafdeling met daarin het tijdstip waarop u verwacht wordt in het ziekenhuis.

27 februari krijg ik een mail om online in te loggen voor mijn operatiedag.
MAAR DAN…. …. …. Om 11 uur krijg ik een telefoontje van afdeling chirurgie. Het is de chirurg die belt om mij mede te delen dat… mijn operatie gecanceld is i.v.m. een spoedgeval.

MIJN WERELD STORT IN.
Uiteraard heb ik er alle begrip voor en vind het tevens knap, en moedig, dat de chirurg de moeite neemt mij zélf te bellen om dit door te geven. Respect voor hem. Hij laat het onprettige werk tenminste niet door iemand anders opknappen.
IK BERUST hierbij.

Ik hoest tenslotte nog steeds heel hevig en daar voel ik mij niet blij mee.

Een nieuwe operatiedatum is nog niet bekend.
Op 28 februari, de dag van de geplande operatie, krijg ik een supergrote bos bloemen van chirurgie met verontschuldiging voor de gang van zaken.

Pleister op de wonde? Niet echt. Word dit door mij gewaardeerd? Jazeker.
Ze doen wel hun best om mijn leed dragelijker te maken. Dat geeft mij een redelijke vrede.

Twee dagen later log ik in op MijnMMC en zie de volgende operatiedatum staan: 20 maart 2024.
Ik word superboos en ga persoonlijk verhaal halen in het ZH.
Na verschillende gesprekken krijg ik te horen dat ze niets voor mij kunnen doen én dat de datum gepland word door afdeling planning. Dáár kan ik geen verhaal halen.

Teruggaand naar afdeling chirurgie hebben ze alle begrip voor mij en zullen het goed in de gaten houden als er een plaatsje vrijkomt. Ik neem daar genoegen mee. BEN NOG STEEDS BOOS.

Als alle boosheid weer aan het zakken is komt mijn verstand tot rust.
Ik bedenk “HIERBOVEN zullen ze de operatie te risicovol hebben gevonden, gezien het hevige hoesten”.
Ik heb weer volledig vrede.

Op donderdag 7 maart, 11:36 uur, word ik gebeld door afdeling planning chirurgie.
“Meneer Laforce, zou u het leuk vinden en op prijs stellen als uw operatie een week eerder, op 13 maart, zou plaatsvinden?“

Ik ben zeer aangenaam verbaasd over de vraagstelling en stem van harte toe.
Ik geef aan dat ik zeer dankbaar ben voor die beslissing.

Ondanks dat HAPPY gevoel zit dat duveltje, nou ja zeg maar DUIVEL, mij steeds ongewisheid in te spreken.
Dat is geen prettig gevoel.
Wat, als, dan, misschien, mogelijk… …
Ik stop mijzelf om zo te blijven denken. Daar hebben we helemaal NIETS aan.
En toch, het blijft wringen.
We zullen maar afwachten.

Op 12 maart krijg ik de bevestigingsmail, en SMS, van de operatie. En nog… zit die duivel er.

13 maart, 07:00 uur. Ik stap de opnameafdeling binnen.
Ja, het gaat toch écht gebeuren!

Vanaf de 1ste seconde dat ik daar binnen stap word ik lekker, en met mij andere personen, helemaal in de watten gelegd.
Wauw, wat een toewijding hebben die mensen. 🙂 🙂 🙂 🙂 🙂 🙂 🙂 🙂 Ik heb groot respect zoals ze met mij/ons omgaan.
Dan verloopt verder alles volgens planning.

Oh ja, voor ik het vergeet te vermelden. HET HOESTEN IS VRIJWEL HELEMAAL WEG.
Dus daarom… werd de operatie uitgesteld. Het was voorheen niet SAFE genoeg voor mij.

In de operatiezaal heerste een mooie en zeer ongedwongen sfeer. Dat zorgde er tevens voor dat ik nog rustiger werd.
Een infuus werd aangelegd en ik krijg een voorafje, een klein ‘roesje’. Voor ik er erg in heb word ik wakker na de operatie. Ik lig nog op de operatietafel.

Ahum,…. …. Ik had vooraf een leuk plannetje bedacht om een geintje uit te halen. Als ik dat maar zou kunnen herinneren als ik wakker werd. EN HET IS GELUKT.

Ik word wakker en ik zeg; “Ben ik in de HEMEL?”. Ik zie wat verbaasde gezichten en er komt een bevestiging dat ik niet in ‘de hemel’ ben.
Ik zeg “Oh, dacht dat ik in DE HEMEL was gezien ik alleen maar mooie engelen om mij heen zie”. Hilariteit alom.

YEP, plannetje geslaagd.
Wat een mooie mensen in die OR. Gewoon fantastisch.

Ik word met mijn luxe bed naar de Intensive Care gereden. Ook hier zoveel geweldige verzorgers. ECHT WAAR.
Ik verblijf daar tot donderdag 11:30 uur.
Oh ja, en ik heb in die periode 3 korte readingen (via fotokaarten, paragnost) mogen geven aan 3 dames.
Keifijn. Voelt goed.

Het bijzondere was dat ik een verpleeg-ziekenhuisbed heb op de IC. Dat was een anomaliteit.
Dat bed lag superlekker. Normaal ligt je daar op een IC bed. En die… waren niet zo comfortabel, liet ik mij vertellen. Ik had dus weer mazzel.

Donderdag 11:30 uur word ik verhuisd naar de verpleegafdeling. Ook daar… chapeau voor alle verzorgers.

Hierbij nog een foto van het operatiegebied.
D’was toch wel schrikken, ondanks dat ik was voorbereid.

Oh, en ik lag op een kamer met 3 andere dames. Bij 2 daarvan heb ik ook een reading mogen geven.
Wat is het toch mooi als de ‘lichtjes’ in de ogen, van de personen die een reading krijgen, aangaan als ze de zin/onzin van dingen kunnen zien en uitgelegd krijgen.
Dat geeft hen kracht. En uiteraard geldt dat voor mij ook zo. It feels good.

Nog één bijzonderheid dan maar! Omdat ik HSP’er ben en heel gevoelig voor indrukken en impulsen om mij heen, heb ik de nacht van donderdag op vrijdag mogen doorbrengen in DE HUISKAMER (met bed en al). Keigoed geslapen.

Wat is nu de moraal van bovenstaande verhaal?
Dat je ALTIJD krijgt wat je nodig hebt op je leven aangenamer te maken. Ook al is dat (tijdelijk grote) SHIT.

Het hele bovenstaande gebeuren heeft mij gered van een TIA of een INFARCT. Ook daar ben ik mij bewust van.
Iedereen zegt tegen mij dat ik een grote geluksvogel ben omdat dit euvel (dichtgeslibde slagader) al ontdekt is vóórdat ik negatieve verschijnselen had daarvan. De meeste anderen hebben niet zo’n geluk.

En… ik heb een gloednieuwe/oude auto die mij weer jaren de wereld over zal gaan brengen.
Da’s toch ook prettig.

Johan Laforce
www.innerTeacher.nl

Boterbloem 33
5503 VG Veldhoven